Lees meer over de metamorforse van kat Yin

Sinds zij weet hoe het voelt om bijna gevierendeeld te worden, woont Yin onder de kast en onder het logeerbed. Spinnen is er niet meer bij. Ons poesje is verworden tot een zielig hoopje ellende. Omdat bij elke behandeling de conclusie luidt: nu moet ze echt in orde zijn, houden we de moed erin. Yin’s lichamelijke conditie is op een bepaald moment namelijk weer prima te noemen. 
Psychisch hebben we een wrak in huis, zo blijkt later.
Nadat de laatste onderzoeken uitwijzen dat Yin nu definitief lichamelijk in orde is, spreken we met de dierenarts af, dat we het dwangvoeren (twee keer per dag dieetvoer met een spuitje in haar bekje doen) zullen staken om haar te stimuleren weer zelf te gaan eten. Het is inmiddels vijf weken na de hondenbeten. Gedurende haar ziekteperiode is ze bijna een kilo lichaamsgewicht kwijtgeraakt (van 4,5 naar 3,5 kilo). Anderhalve dag na het stoppen van het dwangvoeren, zien we Yin in haar mandje liggen op een manier die alle alarmbellen doet rinkelen: ze is versuft, ze eet nog steeds niet, laat haar buikje onbeschermd, is apathisch en reageert nauwelijks op onze aanraking.
We lijken ons kleine blije poesje voorgoed kwijt te zijn. Volgens de dierenarts is ze ernstig verzwakt. Ze krijgt een vochtinfuus en het dwangvoeren moet weer worden opgepakt. Ook krijgen we valium mee als eetlustopwekker en angstverminderaar.
Er is op dat moment geen medische verklaring meer voor het niet willen of kunnen eten: dit moet tussen de oortjes zitten.
Die middag nemen we ten einde raad contact op met Mieke. Een mens hoeft niet alles te begrijpen, als het maar werkt, is ons motto.
Mieke heeft die zelfde middag nog contact opgenomen met Yin. Yin vertelde haar dat ze niet meer wilde leven, omdat je onverwacht toch door die smerige bekken gebeten kon worden en dat ze daarom nergens meer zin in had. Alle kleur was uit haar leven. Ze voelde zich aangeschoten wild. Daarom kroop ze weg. Eigenlijk wilde ze wel sterven.
Mieke heeft Yin verteld dat wij heel veel van haar hielden. Dat wij haar niet wilden missen en dat wij er alles voor over hadden om de oude Yin weer terug te krijgen. Yin was vatbaar voor dit betoog en leek weer voor het leven te willen kiezen en wat strijdlust te krijgen. Mieke beloofde Yin dat als zij de volgende dag haar goede wil zou laten zien en zelfstandig een hapje zou eten, zij niet gedwangvoederd werd. Verder bestelde Yin verse sardine, omdat dat zo lekker opruimt in je hoofd.
Mieke vertelde ons dat dieren vaak erg aanhalig worden als zij intensief met ze heeft gesproken. Dat was zachtjes uitgedrukt. Yin hield haar woord en at de volgende dag inderdaad een hapje. Maar daar bleef het bij. De sardines zijn nooit aan haar besteed geweest (het restant ligt nog ingevroren in de vriezer). Verder werd ze bijna krols van aanhaligheid. Een heel vreemde gewaarwording. Voor het eerst in pakweg zes weken hoorden we haar weer spinnen. Mieke gaf aan dat het probleem oplosbaar was, maar dat het beslist zijn tijd nodig had. Met een mix Bachbloesemremedies en EFT werd de behandeling van Mieke ondersteund. Zo zijn we een tijdje doorgegaan. Met de valium zijn we opgehouden want Yin liep te waggelen door het huis en eten was er toch niet bij. Yin werd wel vrolijker in de weken die volgden. Maar zelfstandig eten bleef ze weigeren. Steeds weer die handdoek om, steeds weer die voederspuit. Ze kreeg er hoe langer hoe meer weerstand tegen. En wij ook. Als je je kat tig keer op die manier moet voederen, dan vraag je je wel eens af waar dat heen moet.
Op dat moment bleken we een kleine communicatiestoornis te hebben met Mieke. Zij had namelijk begrepen dat Yin weer op en top in orde was en was daarom gestopt met de afstandsbehandelingen. Op controle bij de dierenarts woog Yin inmiddels nog ruim 3 kilo. De dierenarts vertelde dat sommige poezen de draad niet zelf oppakken en dat Yin daar misschien één van was..
Mieke heeft, toen ze hoorde dat Yin nog steeds niet in orde was, opnieuw de behandelingen op afstand gestart. Wij konden niet anders dan maar geloven dat dat zo was, wat moet je anders? Maar de voorspelde gedragsverandering kwam wel. En snel. Mieke gaf aan dat Yin de komende dagen intensief geaaid moest worden, omdat Yin onze handen als bron van heling en liefde wilde aanvaarden. Ook kregen we de opdracht om niet meer aan het incident terug te denken, maar om aan Yin te denken als ons flinke, lieve en ondernemende kattenbeest. Vreemd genoeg was dat al begonnen voor ik Mieke sprak. Het was geen aaien meer waar die kat om vroeg, het waren complete lichaamsmassages. Ik herinner me dat ik haar in de zon zittend soms wel een half uur tot drie kwartier intensief ‘moest’ aaien. Dan was het pas genoeg. En ze kwam gauw weer terug voor meer. Yin begon het huis weer in bezit te nemen: overal kopjes tegenaan te geven. Maar erg graag naar buiten gaan … nou nee.
Op een vrijdagavond, twee maanden na de hondenbeten en drie weken na het eerste contact met Mieke, hoorden we opeens geknabbel. Het kittenvoer dat de dierenarts ons had meegegeven was te verleidelijk geworden. Sedertdien klinkt het geknabbel aan kattenbrokjes mij als muziek in mijn oren. Yin heeft van toen af nog een paar voederingen gehad. Met Mieke overlegden we dat we er direct mee op zouden houden als Yin weer zelfstandig zou eten en dat heeft ze aan Yin gecommuniceerd. Een paar dagen later konden we het dieetvoer wegbergen. Yin leeft weer op eigen kracht. Bij de dierenarts is ze onlangs nog een keer gewogen en ze heeft haar oude gewicht bijna weer terug. Ze gaat ook wel weer naar buiten, maar de grootste lol is daar vanaf. Binnenshuis is ze het lieve dier dat ze altijd was.
Dankjewel Mieke. Hoe je het gedaan hebt, weet ik niet, maar dat het nodig was en dat het werkte, staat voor ons vast.
Fam. Heeringa, Zaandam

juli 2012. Ik krijg een mailtje van de familie Heeringa waarin men mij nogmaals bedankt. Yin heeft nog acht jaar geleefd na haar traumatische ervaring. De familie is erg dankbaar voor deze acht jaar waarin ze weer ten volle hebben kunnen genieten van hun kat Yin.