Lees meer over de metamorforse van paard Ringo Star

Na een paar maanden van spelletjes en oefeningen (altijd zonder druk) begon hij mij wat beter te begrijpen en konden we steeds meer dingen doen, ik merkte toen dat hij mij accepteerde. De eerste dag dat ik met het hoofdstel aankwam heb ik net zo lang het bit voor zijn mond gehouden totdat hij eraan rook, 2e dag weer, 3e dag gekeken of hij hem aan wilde pakken en dat deed hij. Hoofdstel uitdoen, dat vond hij doodeng, hij bleef zijn bit vasthouden en begon dan met hoofdstel eraan hangend door zijn stal te spinnen. Inmiddels kan ik zijn hoofdstel gewoon uithalen.
Ringo schoot onmiddellijk in de stress als hij zag dat ik mijn been optilde. Zelfs op stal als ik een strootje van mijn zool wilde plukken, schoot hij als een raket de hoek in. In eerste instantie dacht ik dat hij gewoon schrok maar in de bak kwam ik erachter dat hij doodsbang werd als je deed alsof je in de stijgbeugel stapte. Daar moest dus echt groot trauma op zitten. We hebben hem losgelaten in de grote bak en een vriendin en ik zijn net zo lang door die bak gaan hinken totdat hij door had dat het niet eng was. Hij voelt zich er nog steeds niet gemakkelijk bij, maar zo bang als hij was, is hij niet meer. Daarna ben ik voorzichtig over hem heen gaan hangen en er vervolgens op geklommen, zonder zadel, met voltigeersingel en paard aan het halster. Zolang ik niet rechtop ging zitten, ging het best goed. Pas toen ik automatisch overeind kwam toen hij zich verstapte, werd ik gelanceerd. Hij bleek een volleerd rodeopaard.
Toen kwam Mieke bij ons op stal voor een ander paard en na de resultaten te hebben gehoord, heb ik contact met haar gezocht om precies uit te zoeken wat er allemaal met mijn paardje was gebeurd. Zij sprak op afstand met Ringo en zo kwamen we erachter dat hij een veulen was waarvan de verwachtingen hoog gespannen waren, dat hij minder leuke ervaringen had met de fokker/eigenaar, dat hij meerdere eigenaren had gehad, dat hij erg onzeker was, dat hij geen vertrouwen meer had in het verschijnsel: de mens, dat hij zich niet geaccepteerd voelde en uiteraard vertelde hij van het trauma dat hij bij de inrijstal had opgelopen. Mieke vertelde mij ook een heleboel over de manier waarop mijn paard dingen zag zodat ik inzicht kon krijgen in de manier waarop mijn paard op bepaalde dingen reageerde zoals hij deed.
Ik wist nu wat er gebeuren moest. Ik heb Ringo via Mieke gevraagd of hij wel bij mij wilde blijven. Gelukkig wilde hij dat wel en ik besefte dat het een karakterpaard was, maar daar kon ik mee leven.
Ringo wilde zeker weten of ik het wel serieus met hem meende. Hij wilde weten/uittesten wat ik voor hem overhad. Hij vroeg om madeliefjes en die heb ik voor hem geplukt. Hij was er erg blij mee (madeliefjes reinigen het bloed). Toen wilde hij helmgras, dus ik in de auto naar Zandvoort en illegaal helmgras voor hem geplukt. Hij heeft het één keer gegeten en toen niet meer. Ik kon het aan hem merken als hij contact met Mieke had gehad want hij was altijd loom en ontspannen als ik op stal kwam. Maar langzaam maar zeker ging het toch stukken beter met hem.
Mieke adviseerde mij een bepaalde Bachbloesemmix voor mijn paard en ik heb ze hem gegeven en na twee weken werd hij echt heel erg vervelend en druk. Dit heeft ongeveer twee dagen geduurd en daarna is hij compleet omgeslagen. Hij is niet echt schrikkerig meer en als hij schrikt, krijg ik hem snel weer kalm, ik merk dat hij echt stukken meer op mij vertrouwt en dat hij accepteert wat ik aan hem vraag.
Na al die tijd heb ik contact gezocht met zijn fokker en hij vertelde mij het levensverhaal van Ringo. Mijn paardje was als veulen een draak geweest en door omstandigheden heeft hij geen goede opvoeding gehad. Hij heeft altijd alleen gestaan en is niet naar de opfok geweest. Toen hij 9 maanden was, ging de fokker even met hem lopen en toen hij de stal uitkwam, steigerde Ringo en onder zijn ogen is toen een V-litteken ontstaan door de bovenrand van de stal. De fokker wilde eigenlijk shows met Ringo gaan lopen, zoals zijn ouders ook liepen, maar heeft hem door omstandigheden moeten verkopen toen hij een jaar oud was. Ik weet nu waar hij allemaal geweest is en wat daar is gebeurd en alles bij elkaar kan ik zeggen, dit gun je geen enkel paard. Ik ben nu zijn 8e eigenaar en hij was 3½ toen hij bij mij kwam en ik zal ook zijn laatste begeleider zijn.
De fokker vertelde mij wat ik al van Mieke wist en dit was voor mij erg belangrijk om zekerheid over te hebben. Mieke heeft een heleboel voor mij en mijn paard gedaan. Ik snap nu dat hij zijn verleden achter zich kan laten, als ik dit ook doe. Ik zie mijn paard nu niet meer als een klein mishandeld mannetje, maar als een stoere vent die alles aankan en natuurlijk hou ik rekening met zijn verleden, maar we zijn nu in het heden. Mijn paard accepteert dat nu en kan door omdat ik weet dat hij eraantoe is.
Over een week ga ik weer een poging doen om op hem te zitten en na alles wat ik van mijn paard weet en hoe hij zich nu gedraagt, weet ik zeker dat het nog een paar keer zandhappen wordt, maar dat hij uiteindelijk zal uitgroeien tot een fijn paard met plezier in wat hij doet.
Ook in de paardenwereld heb je goede stuurlui maar helaas staan ook hier de beste aan wal: hoe vaak ik niet te horen heb gekregen dat Ringo rijp was voor de slager…
Ik wil alleen maar zeggen, geef de hoop nooit op, want elk paard kan overal overheen komen met de juiste hulp en voldoende geduld en begrip.
Monique Zwaag, Bussum